गोरखा वा गोरखाली नेपालका मानिस हुन् । जसको नाम आठ औँ शताब्दिमा हिन्दू योद्धा श्री गुरु गोरखनाथबाट रहन गएको विश्वास गरिन्छ । पछि उनका शिष्यले राजकुमारलाई जन्म दिए र उनीहरु नेपालमा बस्न आए । पछि उनीहरुले नै नेपाल अधिराज्यको स्थापना गरेको बताइन्छ । उनीहरु नेपालको गोरखा जिल्लामा बस्थे । यसरी गोरखामा बस्ने मानिसहरु हिम्मतिला र साहसी थिए । गोरखालीहरु प्राकृतिक रुपमा नै योद्धा हुने बताइन्छ । उनीहरुमा आक्रमक, वफादार र साहसको गुण हुन्छ । गोरखाली सैनिक लामो समयसम्म लड्न सक्ने क्षमता भएका हुन्छन् । ब्रिटिसहरुसँगको लडाईमा पनि गोरखालीहरुले ब्रिटिसहरुलाई नेपाली भूमि कब्जा गर्नबाट बचाएको यथार्थ तथ्य हामीसँग छ ।
गोरखा उच्च पहाडी जिल्ला हो । जहाँ कुनै एक जातिमात्र नभएर मगर, गरुङ, राई, लिम्बु, सुनुवार लगाएतका मानिसहरुको बाहुल्यता रहेको हुन्छ । उनीहरुलाई बलिया पाखुरा भएका, सहस भएका, हिम्मतीला जातिका रुपमा लिइन्छ । जो गोरखा सैनिकको एक महत्वपूर्ण हिस्सा हुन् । गोरखालीको मुख्य हतियार खुकुरी हो । अर्थात गोरखालीहरु खुकुरी नचाउनका निकै माहिर मानिन्छन् । गोरखालीले आफ्नो खुकुरी निकाल्यो भने रगत बनाएबिना दापमा राख्दैनन् भन्ने गरिन्छ । भारतका एक सेनाध्यक्षले गारखाली सेनाका बारेमा यदी कसैले मलाई मर्न डर लाग्दैन भन्यो भने त्यो कि त झुटो हुन्छ कि चने गोरखाली हुन्छ ।
ब्रिटिस समराज्यका तर्फबाट पहिलो विश्व युद्धमा नेपालका दुई लाख गोरखा सैनिकले भाग लिएका थिए । दक्षिण एसियाभन्दा बाहिर यो उनीहरुको पहिलो लडाई थियो । तर, उनीहरुले देखाएको बहादुरीताले आजसम्म पनि विश्वमा प्रशंसा पाइरहेको छ । उनीहरु आज नेपाली आर्मी, भारतीय आर्मी, गोरखा रेमेजेन्ट, ब्रिटिस आर्मी, गोरखा ब्रिगेजका लागि निकै प्रख्यात छन् । भारत ब्रिटिसहरुबाट आजाद भएको समयमा गरिएको एक सम्झौताका आधारमा भारत र ब्रिटिश सेनामा गोरखा सैनिक काम गर्छन् । हाल भारतीय सेनामा एक लाख २० हजार जति र ब्रिटिश सेनामा करिब चार हजार जति गोरखा सैनिक कार्यरत छन् ।
सन् १८१४–१६ मा ईस्ट इंडिया कंपनीले नेपाल कब्जा गर्ने रणनीति बनाएपछि गोरखा सैनिकसँग पश्चिम देशसँग सम्पर्क बढेको थियो । यसको अन्त्य ब्रिटिसलेझुक्याएर सम्झौता गरी आफ्नो पक्षमा निर्णय गराएपछि भएको इतिहासकारहरु बताउँछन् । त्यस समय गोरखालीले उनीहरुको ठूलो नोक्सानी गराएका थिए । ब्रिटिस सैनिकका एक जवानलेगोरखा सैनिकको तारिफ गर्दै आफूले आफ्नो जीवनमा यस्तो बहादुरी र साहस कहिल्यै नखेखेको बताएका छन् । उनले आफ्नो आत्मकथामा भनेका छन्, उनीहरलाई मृत्युदेखि कुनै डर थिएन । उनीहरु भाग्दैनथिए बरु ज्यानको बाजी लगाएर लड्थे ।’ यसरी उनीहरुको बहादुरीताबाट प्रभावित भएर ब्रिटीसहरुले गोरखालीको भर्ती ब्रिटिस सेनामा गर्न सकने सम्झौतामा सम्झौतामा उल्लेख गरे । त्यही सम्बन्धका आधारमा पछि गोरखा सैनिकले पहिलो विश्व युद्धमा आफ्नो सहभागिता जनायो । १९१४–१८ सम्म चलेको विश्व युद्धमा गोरखा सैनकको ३३ राइफल बटालिएन थिए । उनीहरुले त्यतिबेला फ्रान्सदेखि लिएर फरससम्म युद्ध लडेका थिए ।
गालीपोलीमा भएको युद्धमा केवल दुई मेसिनगन थिए तर, गोरखाली सेनाले आफ्नो बहादुरी देखाए । हिम्मतका साथ लडे र युद्धमा सफलता प्राप्त भयो । त्यस्तै १९१५ मा टर्कीको प्रायद्धीपमा धेरै कम नोक्सानीमा त्यहाँको चौकिमा कब्जा भयो । फ्रान्समा भएको लडाइमा एक गोरखा बटालिन अन्तिम समयसम्म लडेको विषयले पनि निकै चर्चा पायो । प्रथक विश्व युद्धमा करीब दुई हजार गोरखाली सैनिक मारिएका थिए ।
यसरी प्रथम विश्व युद्धपछि गोरखाली सेनाको नाम विश्वभर फैलियो । त्यसपछि, गोरखाली सेनाले ब्रिटेन र संयुक्त राष्ट्रका तर्फबाट लडाई लड्यो । यसका बाबजुत पनि त्यतिबेला गोरखा सैनिकलाई सैनिक सेवा सकिएपछि ब्रिटेनमा बस्ने अधिकार हुँदैन्थ्यो । उनीहरुले ब्रिटिश सेनालाई जति पेन्सन पनि दिइदैनथ्यो । यसरी सन् १९९७ मा गोरखा सैनिकलाई पनि समान पेन्सन दिने व्यवस्था मिलाइयो । भने २००९ पछि उनीहरुलाई ब्रिटेनमा बस्ने अधिकार पनि दिइयो । यसरी नेपालको नाम उचो राख्न गोरखा सैनिकले आफ्नो रगतको योगदान दिएको छ । उनीहले सधै इमानदारीताका साथ बहादुरीपूर्ण लडे र आफ्नो साहस र हिम्मत देखाए । जसका कारण आज विश्वले गोरखा सैनिक भनेर उनीहरुलाई चिन्दछ, नेपाली गोरखालीलाई चिन्दछ । हामी सबैले उनीहरुको इमानदारीता, साहस, हिम्मत र बलिदाननीलाई कदर गर्नुपर्छ । विश्वकस गरौँ गोरखा सैनिक सदैव यही नाम र यही कामले चिनिनेछ ।
यो नालापानी युद्ध कहिले भयो भन्ने तिथिमितिका विषयमा विविध विचार देखिए तापनि अनेक स्रोतबाट प्राप्त तिथिमिति गणना गर्दा कात्तिकको १० गतेदेखि मंसिरको आधाआधीसम्म चलेको बुझिन्छ। लडाइँको वर्णन गर्ने एकजना सुवेदार जगरूप खत्रीले तात्कालीक चौतरिया बम शाहलाई लेखेको पत्रमा नालापानीको युद्ध मंसिर १२ देखि १४ गतेसम्म भएको वर्णन गरेका छन्। कतिपय स्रोतमा भने यो लडाइँ कात्तिक महिनाभित्रै भइसकेको भन्ने पनि उल्लेख छ। 
बलभद्र कुँवरबारे तात्कालीक हस्तलिखित चिठ्ठीपत्र, मोहर आदि र व्याख्यासहितका वर्णनसमेत पाइन्छन्। यस्ता स्रोतबाट दुई किसिमका धारणा देखापरेका छन्। एक पक्षका सामग्रीले बलभद्र कुँवरलाई अत्यन्त साहसी, उच्च कोटीका योद्धाका रूपमा चिनाएको छ भने अरू केही व्याख्यात्मक स्रोतमा युद्धको समाप्तिपछि लाहोर (तत्कालीन पञ्जाब)मा गई पञ्जाबकेशरी रणजीत सिंहको पक्षलाई सहायता पुर्याउने हेतुले गोर्खा सैन्य कम्पनी खडा गरी आफू त्यसको नायक भई बसेका हुँदा नेपालीको प्रतिष्ठा र स्वाभिमान गुमाए भन्नेजस्ता विचार पनि मुखरित नभएका होइनन्। तर, पनि बलभद्र कुँवरको अंग्रेजसँगको युद्धमा निर्वाह गरेको भूमिकालाई हेर्दा विशेष स्थान र सम्मान दिनबाट पछाडि हट्नु उचित लाग्दैन। 
'हामी मरे पनि किल्लाभित्र एकैसाथ मर्छौं किल्ला छाडी जाँदैनौं बैरीहरूसँग लडेर मात्र मर्छौं' भन्ने जस्ता अभिव्यक्ति बलभद्रले दिएका थिए भनेर इतिहासका अन्वेषकहरूले तात्कालीक विवरणका आधारमा उल्लेख गरेको देखिन्छ। बलभद्रको एउटा उद्गार 'तिमीहरूको निमित्त किल्ला विजय गर्नु असम्भव थियो, अब म स्वयं आफ्नो इच्छाले किल्ला त्याग गर्छु' भन्नेजस्ता प्रशंग पनि इतिहासका किताबमा पढ्न पाइन्छ। त्यस्तो कुरा तथ्यपूर्ण हो भने अवश्य पनि बलभद्र एक सम्मान लायक नेपाली बहादुर सेनापति थिए भन्न सकिन्छ। तर, यस्ता कुराको पुनर्मूल्यांकन पनि आवश्यक हुन्छ।
यस युद्धले एकातिर कति विभत्सरूपमा युद्धहरू राज्य निर्माणका क्रममा चलेका थिए र नेपाली योद्धाको तर्फबाट राज्य निर्माण, स्वाभिमान र स्वाधीनताका लागि कसरी निर्भिकतासाथ लडेका थिए स्पष्ट बुझ्न सकिन्छ। त्यसैले नालापानीको युद्ध राष्ट्रका निम्ति गरिएका समर्पण र निर्भिकताका चरम उदाहरण हो। हाम्रो नेपाली वीरताको इतिहासमा यी कहिल्यै बिर्सन नसकिने घटना हुन्। त्यसकारण दुई सय वर्षपछि पनि हाम्रा बहादुरहरूको बहादुरीलाई सम्झदा छाती गर्वले ढकमक्क हुन्छ। 
sex clicps click here>>>>>>>>>>>>